Własne cztery ściany, własny kont który można zagospodarować według naszego widzimisię, wreszcie inwestycja, kapitał na przyszłość. Zazwyczaj o tym myślimy gdy chcemy zakupić własne cztery ściany. Należałoby najpierw zadać sobie: Czy aby na pewno mieszkanie na kredyt jest naszą własnością? Czy aby na pewno cyrograf z bankiem jak za dotknięciem czarodziejskiej roczku wprowadzi w nas dorosłe życie?
13 pięter to przede wszystkim rasowy reportaż, który nie skupia się na tu i teraz ale próbuje wskazać genezę problemu, porównującą sytuacją mieszkaniową najuboższych warstw społeczeństwa polskiego w 20-leciu międzywojennym i obecnie. Konkluzja jaką wysnuwa autor jest raczej mało pocieszająca, nie zmieniło się niemal nic. Opisując historię Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej założonej przez Teodora Toeplitza przedstawia problemy mieszkaniowe międzywojennej Warszawy i jakikolwiek brak wsparcia ze strony władz, które to w latach trzydziestych przeznaczają kredyty na wsparcie budowy nowych mieszkań ale są one przeznaczona dla zamożnej części społeczeństwa. Druga część to czasy współczesne, Springer przypomina historię upadłych deweloperów, kredyty we frankach, czyścicieli kamienic i nieprawdopodobnego cwaniactwa, które na braku mieszkań żeruje. Każda z tych historii poparta jest rodzinnymi dramatami, nie koniecznie zakończonymi happy endem. Pierwsza jak i druga cześć poparte są doskonałym wywiadem środowiskowym. Wczuwamy się w dramat przedstawianych opowieści, ludzi wyrzucanych na bruk i ponizanych tylko dla tego, że w danej chwili borykają się z problemami natury nie do końca finansowej.
Autor analizując krok po kroku ten gigantyczny głód mieszkaniowy w czasach drugiej i teraz trzeciej Rzeczpospolitej wskazuje pewne rozwiązania i furki. Nie są one zaskakujące, bardzo często są znane obecnie panującym władzom ale zbliżeń nieokreślonych powodów nie są wprowadzane w życie. Warto dotrzeć do końca książki by poznać co kryje się pod dość intrygującym tytułem 13 pięter.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz